General about the Dune brand and my impressions from part 2. / Ogólnie o marce Dune i moje wrażenia z 2 części.

After the premiere of part 1, I am asked about my rating. I then replied to her that Dune had exceeded my expectations, but was not a weak or even earlier film. It is simply good with actors and audiovisual settings, which are the brightest end points of Denis Villeneuve's films. Despite all the director's changes (which are a positive thing) and greater faithfulness to the original book, I prefer the old David Lynch film. It was added that for such a "base film", a solid 7/10 - neither weak, nor average, nor very good. Something like a strong, but basic (i.e. without special accessories) sword that is used by RPG players on various occasions. My friend was dependent on her impressions. If I were to advise products on the basis of an objective analysis, it would be possible if the new adaptation was different. I won't necessarily argue with that. Apart from the fact that it makes no sense because even without analyzing the visible change in the quality of the adaptation (and the creation of an epic show), it simply doesn't matter to me. Dune is personal to me.

I met him thanks to a computer game from 1992. Even though it's unclear what this game is all about, I fell in love with the RTS genre at first sight. during the crash, when I was playing the main game with my uncle who was the successor to me in the gaming world) I played AitD 1, occasionally TR1 and I loved both parts of Doom. Dune 2 was picked up as it was followed by CnC '95 and WarCraft 2 - an elite RTS category that makes Dune 2 too archaic (but thankfully less than the Wolf 3D ratings of Doom 1).

Then I found volume 1 of the book and, driven by ambition, I decided to read it. It was difficult, after all, I was around 11-13 years old, but thanks to Lynch's film, I managed. Then I read the book about 4 more times and watched the movie every day for 1.5 months. I'm not joking or exaggerating, and when I look back on it now, I'm surprised that I was more excited about Star Wars. Although no, it's quite obvious - we were getting a lot of content, so it was obvious.

A bit disappointed with part 1, I stopped waiting for the sequel. I knew I would eventually watch it anyway. As my friend Michał, also a Dune fanboy, said, you can complain about some things, but definitely not the audio-visual setting. and actors. It's a blockbuster in all its glory. Epic music, beautiful photos, editing & plot that won't let you get bored, epic atmosphere, talented actors, beautiful fights and special effects. And the action was dynamic, even though the film lasted almost 3 hours, I didn't feel it at all. However, pacing in the previous part was also quite balanced despite the dominant dialogues and desert scenes.

Marvel and our excessive interest in their films have partially pushed other blockbusters out of cinemas. After watching Avatar 2 or Dune 2, I remembered how much I missed them. Refined CGI, creators who know how to use it and what they want to achieve with this technology, supplementing it with real set design elements. During the screening, I was bothered by the lack of big battles, but by the end I changed my mind. Fremen fighting like insurgents with limited resources captured my heart. The scenes with the desert children who appear out of nowhere and eliminate the threat just as quickly were very good. Quiet, precise, fast, just as they should be. I finally wanted to see the heavily armed Saudarkar infantry (the Emperor's elite, fanatical unit that is feared throughout the universe. Big guys loaded with drugs, characterized by outstanding brutality and ruthlessness). It was on the list of things I wrote in the comment for the first trailer of "Dune part 1" on Hive. I got something different but equally good. It's nice to be surprised sometimes.

Every actor and actress did their job. Thanks to them and their expressive characters (and attitudes), I had the impression that they really lived and were not just movie characters. Each of them has their place in this world and a role to play. I repeat myself, but I missed it. Many films (contrary to appearances and the current prevailing narrative, this problem has existed for a long time. Now it is more visible due to the development of streaming and its dispersion into several entities, each of which wants to make money, so they often create too quickly and too much content) have an underdeveloped script, in there are many holes and the threads lead nowhere. Or directors do not use the full potential of actors, limiting themselves only to the main roles. Maybe it's just my impression, but despite the open ending, which clearly states that there will be a sequel, I feel that I watched the full movie. I felt this most strongly while watching two anime - One Piece and Legend of the Galactic Heroes. The OP is still working out, but he's getting closer to the end and despite my objections, I want to believe that he will manage to finish it.

I won't spend time on the actors, because, as I've already said, I have no objections to them (especially the Harkonenn representation! I liked them even more than the Bene Geserit Order!). However, I want to single out Timothée Chalamet here. So far (from the films with his participation, I saw King from 2019, Lady Bird from 2017, Dune 1 and Call me by Your Name 2017) I associated him with a talented, but quite boring actor with a limited repertoire of possibilities (facial expressions, emotions, temperament, character ). I couldn't say he was weak, but he didn't give me reasons to admire his skills either. Here I felt like I was watching a different person. Especially when he jumped into the Fremen meeting at the end. He had so much energy back then, he was so edgy... Wow! It was so damn convincing and authentic! Just like the moment of using the Voice and his lack of reaction to the outrage of the head of the Bene Geserit.

I also have minor reservations about the plot, which could have been a bit less flawed (I don't have any major complaints, but I won't pretend it was perfect either - they dropped the reaper, which had to quickly collect the Spice, even though they have scanners and sensors... Or shields that they acted as the director suited them). I was also bothered by the slightly too fast pace in the last hour. At one point I had the impression that the director saw that he had almost 4 hours of edited material and that it had to be cut mercilessly (as one of the actors, whose role was completely thrown out of the film, learned painfully). Fortunately, Denis didn't exaggerate in this matter and it didn't cause me excessive irritation. All the more so because, despite some changes, it showed the main assumptions of the book and the theme of the Messiah very well. Especially in the case of Feyd Rauthy, who was supposed to be a darker version of him. I couldn't help but have various associations with the false Prophet aka. Antichrist, the hero of various conspiracy theories. Or a version for those who don't like them - false priests in simple societies who were quicker to notice certain regularities governing the world and the straightforwardness of ordinary people.

To sum up... Well, when it was announced that Denis V. was making this film and we got the first poster, I expected something better. The sequel turned out to be better than the first part, but in the end I feel a bit disappointed. I probably won't come back to this film in a few years (unless just to make sure of my assessment and/or verify it). I'd rather see the Lynch adaptation because there's more cool stuff there. And it is in every way closer to the game that stole my heart the most.

Po premierze 1 części, odezwała się do mnie koleżanka z pytaniem o moją ocenę. Odpowiedziałem jej wtedy, że Dune zawiódł moje oczekiwania, ale nie jest słabym, czy nawet średnim filmem. Jest po prostu dobry z wyjątkiem aktorów i oprawy audio-wizualnej, które są najjaśniejszymi punktami najnowszych filmów Denisa Villeneuve. Mimo wszystkich zmian reżysera (które w większości oceniam na plus) i większej wierności książkowemu pierwowzorowi, preferuję stary film od Davida Lyncha. Dodałem że to taki "bazowy film", solidne 7/10 - ani słaby, ani przeciętny ani bardzo dobry. Coś jak dość mocny, ale bazowy (czyli bez jakiś specjalnych dodatków) miecz, które znajdujemy w większości RPG-ów z różnych okazji. Koleżanka zgodziła się ze mną i powiedziała, że jej wrażenia są podobne. Gdybym oceniał obie produkcje na zasadzie obiektywnej analizy, zapewne wyszłoby że nowa adaptacja jest lepsza. I nie zamierzam się z tym absolutnie kłócić. Pomijając fakt, że jest to bez sensu bo nawet bez analizy widzę różnicę w jakości adaptacji (oraz stworzenia epickiego show), to dla mnie to po prostu nie ma znaczenia. Dune ma dla mnie charakter osobisty.

Poznałem go dzięki grze komputerowej z 1992 roku. Mimo że wtedy nie rozumiałem na czym polega ta gra, to zakochałem się w gatunku RTS od pierwszego wejrzenia. Wtedy (w czasie dzieciństwa, jak grałem głównie z wujkiem, który wprowadził mnie do świata gier) grałem w AitD 1, okazyjnie w TR1 i kochałem obie części Dooma. Dune 2 wtedy mnie nie porwał, głównie dlatego że niedługo potem odkryłem CnC '95 i WarCraft 2 - elitę gatunku RTS, przy której Dune 2 wyglądało zbyt archaicznie (ale na szczęście mniej niż Wolf 3D względem Doom 1).

Wtedy znalazłem 1 tom książki i wiedziony ambicją, postanowiłem go przeczytać. Było ciężko, wszak miałem około 11-13 lat, ale dzięki filmowi Lyncha udało mi się. Potem przeczytałem książkę jeszcze ze 4 razy, a film oglądałem codziennie przez 1.5 miesiąca. Nie żartuję i nie przesadzam i jak teraz na to patrzę z perspektywy czasu, to jestem zdziwiony że bardziej podniecałem się Star Wars. Chociaż nie, to dość oczywiste - dostawaliśmy mnóstwo contentu, więc to było oczywiste.

Nieco zawiedziony częścią 1, przestałem czekać na sequel. Wiedziałem że i tak go w końcu obejrzę. Jak to powiedział mój kumpel Michał, również fanboy Dune, można narzekać na pewne rzeczy, ale na pewno nie oprawę audio-wizualną. i aktorów. To blockbuster w pełnej krasie. Epicka muzyka, piękne zdjęcia, montaż & fabuła, które nie pozwalają się nudzić, epicki klimat, utalentowani aktorzy, piękne walki i efekty specjalne. No i dynamiczna akcja, mimo że film trwał prawie 3 godziny, to w ogóle tego nie odczułem. Aczkolwiek pacing w poprzedniej części również był dość wyważony mimo dominujących dialogów i scen z pustynią.

Marvel i nasze nadmierne zainteresowanie ich filmami, częściowo wypchnęły z kin inne blockbustery. Po obejrzeniu Avatar 2 lub Dune 2, przypomniałem sobie jak bardzo mi ich brakowało. Dopracowanego CGI, twórców którzy wiedzą jak z niego korzystać i co z chcą osiągnąć tą technologią, uzupełniając to prawdziwymi elementami scenografii. W trakcie seansu doskwierał mi brak wielkich bitew, ale pod koniec zmieniłem zdanie. Fremeni walczący jak powstańcy z ograniczonymi zasobami, zdobyli moje serce. Sceny z dziećmi pustyni, które pojawiają się znikąd i równie szybko eliminują zagrożenie, były bardzo dobre. Ciche, precyzyjne, szybkie, takie jakie powinny być. Chciałem w końcu zobaczyć ciężko zbroją piechotę Saudarkarów (elitarna, fanatyczna jednostka Imperatora, która budzi postrach w całym wszechświecie. Wielkie chłopy ładowane narkotykami, które cechuje wybitna brutalność i bezwzględność). Było to na liście rzeczy, którą napisałem w komentarzu do pierwszego trailera "Dune part 1" na Hive. Dostałem coś innego, ale równie dobrego. Miło się czasem zaskoczyć.

Każdy aktor i aktorka spełnili swoje zadanie. Dzięki nim i ich wyrazistym charakterom (oraz postawom), miałem wrażenie jakby ci żyli naprawdę, a nie byli jedynie bohaterami filmu. Każdy z nich ma swoje miejsce w tym świecie i rolę do odegrania. Powtarzam się, ale brakowało mi tego. Wiele filmów (wbrew pozorom i obecnie panującej narracji, ten problem istnieje od dawna. Teraz jest bardziej widoczny przez rozwój streamingu i rozproszenie na kilka podmiotów, z których każdy chce zarobić, więc często tworzą zbyt szybko i zbyt dużo contentu) ma niedopracowany scenariusz, w którym jest wiele dziur, a wątki do niczego nie prowadzą. Albo reżyserzy nie wykorzystują pełnego potencjału aktorów, ograniczając się tylko do głównych ról. Może to tylko moje wrażenie, ale mimo otwartego zakończenia, które wprost mówi, że będzie sequel, czuję że obejrzałem pełny film. Najmocniej to poczułem podczas oglądania dwóch anime - One Piece i Legend of the Galactic Heroes. OP co prawda nadal wychodzi, ale zbliża się do końca i mimo moich zarzutów, chcę wierzyć że uda mu się to doprowadzić do końca.

Aktorom nie będę poświęcał czasu, bo tak jak już mówiłem - nie mam do nich jakichkolwiek zastrzeżeń (zwłaszcza reprezentacji Harkonennów! Spodobali mi się nawet bardziej niż Zakon Bene Geserit!). Chcę tu jednak wyróżnić Timothée Chalamet. Dotychczas (z filmów z jego udziałem, widziałem King z 2019, Lady Bird z 2017, Dune 1 i Call me by Your Name 2017) kojarzył mi się z utalentowanym, ale dość nudnym aktorem z ograniczonym repertuarem możliwości (mimika, emocje, temperament, charakter). Nie mogłem powiedzieć, że jest słaby, ale nie dawał mi też powodów do zachwytów nad jego umiejętnościami. Tutaj czułem jakbym oglądał inną osobę. Zwłaszcza gdy na końcu wskoczył na spotkanie Fremenów. Miał wtedy tyle energii, był taki edgy... Wow! To było cholernie przekonywujące i autentyczne! Tak samo jak moment użycia Głosu i jego brak reakcji na oburzenie szefowej Bene Geserit.

Mam też drobne zastrzeżenia do fabuły, która mogła być nieco mniej dziurawa (nie mam dużych zarzutów, ale nie będę też udawał że było idealnie - zrzucili żniwiarkę, która musiała błyskawicznie zbierać Przyprawę, mimo że mają skanery i czujniki... Albo tarcze, które działały tak, jak to pasowało reżyserowi). Przeszkadzało mi też nieco zbyt szybkie tempo w ostatniej godzinie. W pewnym momencie miałem wrażenie, jakby reżyser zobaczył, że ma już prawie 4 godziny zmontowanego materiału i trzeba go bezlitośnie ścinać (o czym boleśnie przekonał się jeden z aktorów, którego rola została totalnie wyrzucona z filmu). Denis na szczęście nie przesadził w tej materii i nie wzbudziło to mojej nadmiernej irytacji. Tym bardziej, że mimo pewnych zmian, bardzo dobrze pokazał główne założenia książki oraz wątek Mesjasza. Zwłaszcza w przypadku Feyda Rauthy, który miał być jego mroczniejszą wersją. Nie mogłem się powstrzymać od różnych skojarzeń z fałszywym Prorokiem vel. Antychrystem, bohaterem różnych teorii spiskowych. Albo wersja dla tych, którzy ich nie lubią - fałszywych kapłanów w prostych społeczeństwach, którzy szybciej zauważyli pewne prawidłowości rządzące światem i prostolinijność zwykłych ludzi.

Reasumując... Cóż, jak ogłoszono że Denis V. robi ten film i dostaliśmy pierwszy plakat, to spodziewałem się czegoś lepszego. Sequel okazał się być lepszy od 1 części, ale ostatecznie czuję się trochę zawiedziony. Raczej nie wrócę do tego filmu za parę lat (no chyba że tylko po to, by się upewnić co do swojej oceny i / lub ją zweryfikować). Prędzej zobaczę adaptację od Lyncha, bo tam jest więcej fajnych rzeczy. No i jest pod każdym względem bliższa grze, która najbardziej skradła moje serce.